Een viertal jaar geleden begonnen we te ontspullen. Een goede twee jaar geleden beslisten we dat we perfect gelukkig waren met minder spullen en dat we dus kleiner wilden wonen. En dan… begon een helse tocht. Nooit hadden we gedacht zoveel doorzettingsvermogen nodig te hebben om een (in onze ogen) haalbaar doel na te streven: klein en betaalbaar wonen. In vergelijking met de gangbare drang naar meer, groter en duurder, leek onze droom realistisch. Maar dat was buiten de Belgische wetgeving gerekend en buiten de baksteen in de maag van de doorsnee Belg.

Onze eerste zoektochten naar een betaalbare grond om een kleine droomwoning op te plaatsen resulteerden in de ene teleurstelling na de andere. Veel te dure bouwgronden en strenge bouwvoorschriften deden ons al gauw twijfelen aan de haalbaarheid van onze droom. Maar we zetten door en na een tijd kwamen we er achter dat in bepaalde voormalige vakantiegebieden nu permanent mag gewoond worden. In die gebieden mag enkel kleinschalig gebouwd worden, ideaal voor ons dus.

Al snel vonden we een lapje grond in de Vlaamse Ardennen waar we ons hart verloren. Het gebied was duidelijk nog in transitie en er stonden nog redelijk wat stacaravans met de nodige rariteiten. Google vertelde niet veel goeds over de verhoudingen tussen de bewoners onderling en we begonnen te twijfelen. Toen we nadien van de makelaar te horen kregen dat hij het verkeerd voor had en de grond waar wij ons oog op hadden laten vallen helemaal niet verkocht werd (zucht!) besloten we verder te zoeken.

Enkele maanden later vonden we een grond in een ander voormalig vakantiegebied, nog méér tussen de bomen! De buren waren vriendelijk en we zagen het volledig zitten. We gingen zo ver om prijs te vragen bij modulaire woningbouwers, zo zeker waren we van ons stuk. Maar tijdens het opstellen van de compromis bleek dat we een erg goede notaris hadden. Die ontdekte namelijk dat de grond geen officiële toegangsweg had in tegenstelling tot wat het immokantoor ons vertelde. Ja, echt. De toegang bleek over een privéweg te gaan en dus bestond de kans dat ons op een dag de toegang zou geweigerd worden. Om moedeloos van te worden! Op dit moment waren we alweer zes maanden kwijt maar we wilden geen risico’s nemen en haakten af.

Vanaf dit moment bekeken we naast bouwgronden ook kleine woningen. En daar stond hij plots, een chalet van 50 vierkante meter op een grond van 190 vierkante meter. Lekker knus, de tuin ook, maar voor ons leek het perfect. Het is gelegen in een minder bosrijke omgeving dan we gehoopt hadden, maar het is er rustig en er zijn veel mooie wandel- en fietsroutes in de buurt. Ook hier waren er gaandeweg moeilijkheden, maar na zes maand geduld tekenden we vorige week de akte. Eindelijk!

Dus kan ik zeggen dat het na twee jaar een lijdensweg geweest is met veel ups en downs, maar op het eind van de rit zijn we dan toch kleingrondbezitters geworden. Ik kijk er ontzettend naar uit om te verhuizen (het huisje is drie maal kleiner dan waar we nu wonen). Maar eerst nog de elektriciteit in orde brengen en schilderen. Ons huurhuis is intussen opgezegd, dus binnen drie maand moeten we verhuisd zijn. En dan kunnen we eindelijk genieten van hetgeen waar we zo lang naar uitgekeken hebben!

(foto – Neen, geen foto van ons huisje, al zou ik er wel direct voor tekenen zo tussen de bomen!)

Advertenties